Από το Blogger.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

«Το ελληνικό χρέος είναι πλέον εκτός ελέγχου», είναι το καταδικαστικό συμπέρασμα μιας επιτροπής εμπειρογνωμόνων που διορίστηκε από το Ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών. Μερικοί προτείνουν, για τη σωτηρία της Ευρωζώνης, να τεθεί η Ελλάδα υπό κηδεμονία. Αλλά γίνεται;

Atlantico: Πως εξηγείτε ότι η Ελλάδα, ακόμη και με την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στήριξης, δεν μπορεί ακόμα να αποκαταστήσει τα οικονομικά της;

Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com
Προκάλεσαν σοκ, αλλά και μεγάλη ανησυχία οι αποκαλύψεις της αθηναϊκής «Καθημερινής» και του περιοδικού «Επίκαιρα» ότι η έρευνα του εισαγγελέα εφετών δείχνει με στοιχεία πως η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας φέρει την ευθύνη για τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, άλλων κυβερνητικών αξιωματούχων και Ελλήνων πολιτών, το 2004-2005.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Το καλοκαίρι του 1843 ξεκινούσε ιδιαίτερα θερμό. Το καταχρεωμένο από τη σύστασή του ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του προς τους ξένους δανειστές. Τα υψηλά ποσά των τοκοχρεολυσίων δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν οι Ελληνες. Η ελληνική κυβέρνηση προσπάθησε από το 1841 να πληρώσει, σε συνδυασμό με την προσπάθεια ανόρθωσης του κράτους, στην οποία περιλαμβανόταν και η ίδρυση της Εθνικής Τράπεζας.

Αφού οι απατεώνες την γλίτωσαν με το χρηματιστήριο, την Siemens, τα υποβρύχια κλπ, ετοιμάζονται για να ολοκληρώσουν το σχέδιο τους. Είναι όμως τόσο σίγουροι ότι θα την γλιτώσουν αυτή την φορά;
Εάν υπάρξει έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, που θα πάνε να ζήσουν τα καθάρματα του μνημονίου; Που θα κρυφτούν οι δημοσιογραφικές βουβουζέλες που από την μία υμνούσαν τον Παπανδρέου και από την άλλη έβγαζαν τα Ευρώ τους στο εξωτερικό;
Που θα εξαϋλωθούν οι βαρώνοι των ΜΜ”Ε”; Γιατί για τα πράσινα ασπόνδυλα δεν το συζητάμε...

Θεόδωρος Παντούλας*

Ο άνθρωπος του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας λησμόνησε ότι είναι «παρεπίδημος»· υπερτίμησε τον εαυτό του και τις δυνατότητές του τόσο, που στο όνομα μια γραμμικής «προόδου» είδε στο περιβάλλον μια ακόμη πηγή εκμετάλλευσης, δηλαδή μια ακόμη πηγή πλουτισμού. Την ύβρη του μάλιστα την ονόμασε «ανάπτυξη» και στο όνομά της διέπραξε μια υπέρβαση όχι απλώς των αντοχών, αλλά των ίδιων των περιβαλλοντικών ορίων του κόσμου μας, που εν τω μεταξύ έπαψε να είναι κόσμος κι έγινε αγορά. Όχι αγορά των πολιτών, αλλά αγορά των πολυεθνικών.